Camping Robin Hood Bay | Column

 

Het was nog laagseizoen. Dachten we… Het plan was om op weg naar Schotland de kust boven Hull te verkennen. We hadden op de kaart Robin Hood Bay zien staan en dat moest ‘m maar worden voor de eerste nacht. Onverwacht mooi was het er. Met dikke bakken regen. De campingreceptie was helaas buiten. Dat wil zeggen, het receptiemeisje zat binnen, maar wij moesten buiten. En dan door een raampje praten. Maar je bent in Engeland of niet, dus regenjassen aan en de camper uit. Al na een halve minuut voelden we de eerste druppels over onze blote ruggen sijpelen, wat niets zegt over de kwaliteit van de jassen. Het regende gewoon heel Engels hard.

‘I’m so sorry, but we really have no space’, hoorden we het tengere meisje zeggen.

‘But I can call my boss’.

‘Ja graag, doe maar even’.

Meisje belde the boss en dat was moeder en moeder wist wel van wanten. We hoorden dwars door capuchon en druppels heen de commando’s aan de andere kant van de lijn en probeerden van het bleke gezichtje af te lezen of dit positief of negatief voor ons uit zou pakken.

Yes!! Toch plek!

Ze stond op, pakte haar jas en kwam naar buiten. We keken haar verbaasd aan. Ze had ook van binnenuit onze plek wel aan kunnen wijzen. Maar ‘no problem’ en met haar te grote laarzen banjerde ze voor onze camper uit. Bij een lege plek tussen twee tentjes keek ze ons lachend aan en pakte twee grote blokken hout bij de heg vandaan om op het drassige veldje te leggen. Met vakkundige gebaren loodste ze onze camper op de blokken. Ook zij moest inmiddels de druppels over haar rug voelen, maar vriendelijk zwaaiend sopte ze terug naar haar hokje.

De volgende dag vertrokken we en ik wilde de blokken weer naast de heg te leggen. Ze waren niet-te-tillen-zwaar. Toen we de camping afreden was het receptiehokje leeg. Ik denk dat ze hout aan het hakken was. Met haar blote handen.

Volg ons en like ons